Vroeger tekende ik de olijke, maar ook dikwijls schrijnende situaties weleens op voor diverse bladen. Een eigen column. Zoiets als ‘Het tragische leven van…’, of gewoon in de vorm van een artikel. Leuke verhalen over vechtpartijen, de veelbesproken NFF (overigens niet te verwarren met het Nederlands Film Festival!), overspel, betonvlechten, muzikale wanprestaties etc. Soms waagde ik me zelfs aan verantwoorde journalistiek. Interviews met o.a BB King, Slash, Gerrit-Jan van der Bonkert en meer van dat soort illustere figuren volgden elkaar in rap tempo op. Alles geheel ter eigen eer en glorie uiteraard. Meestal struikelde ik tijdens het uitwerken ergens ter hoogte van de eerste tien woorden, maar dat terzijde. Wat dat betreft is er overigens vrij weinig veranderd zoals u wellicht zult opmerken. Wat wel veranderde, was mijn smaak. Daar kon ik zelf ook niet zoveel aan doen. En dat is maar goed ook. Want als je niet verandert…sta je stil. Tenminste, zo denk ik er over.

Wellicht raadt u het al; aan al die eerder genoemde smakeloze zelfverheerlijking kwam een (wat vrijwel niemand weet!), abrupt en wel zeer gewelddadig einde. Conform de uitspraak van de toenmalige rechter, die ik overigens nooit meer heb gezien, zal er pas rond het voorjaar van 2167 geopenbaard worden wat er toch ten grondslag heeft gelegen aan dit immense debacle en tot die tijd mag ik er niet over praten. Ik hoop die dag nog mee te kunnen maken. Als alles een beetje meezit bereik ik in dat jaar de respectabele leeftijd van 191. En toeval of niet, dat is precies het getal waar ik onlangs voor werd aangehouden. Op de Afsluitdijk werd ik rond vijf uur in de ochtend vriendelijk, edoch streng gesommeerd te stoppen. De agent in kwestie bleek echter totaal bezopen wat resulteerde in een nogal korte genante ontmoeting. Ik herinner me de conversatie als volgt; ‘ ‘Goede-navond meneer’ (politieagent). ‘Goedemorgen, meneer de agent’ (ik). ‘Wrom ree u zo, eh, warom u ree zo…Heb u iets bij uhw om.. eh ik zeheg, de kerrumis was…’ Ik heb de dienstdoende officier van justitie gecomplimenteerd met zijn outfit (een roze banaan!), ben in een onbewaakt ogenblik op zijn motorfiets gestapt en er als een speer vandoor gegaan. Dat moest ook wel aangezien mijn automobiel het kookpunt dik had bereikt. Dit verhaal kent een schrijnende ontknoping waar ik in een latere column wellicht op terug zal komen.

Goed…waar was ik? Kort door de bocht; ik besloot noodgedwongen mijn geschreven hersenspinsels te staken. Dit tot groot verdriet van mijn trouwe lezers. Hoewel de druk enorm was, zwichtte ik voor niks of niemand. Geen enkele smeekbede of bedreiging kreeg mij klein. Gepantserd door mijn jeugd als kind en mijn onberispelijke doorzettingsvermogen bleef ik, ook om mijn omgeving te beschermen en tevens te sparen, ver van alles dat ook maar iets met ‘je mening ventileren’ te maken zou kunnen hebben. Maar die tijd is geweest en ligt ver achter me. Aangezien ik schrijven zo leuk vind, ga ik toch weer mijn (doorgaans van A tot Z volstrekt gelogen en verzonnen ervaringen), middels een column met jullie delen. Gedwongen onder een pseudoniem. Dat wel. Ik denk dat ik mijn artiestennaam maar weer eens ga gebruiken. Ruben Hoeke. Want jullie dachten toch niet dat ik echt zo heet?

Tot zover mijn zelf opgelegde hernieuwde kennismaking. Bloed kruipt waar het niet gaan kan. En zeg nou zelf; taal is mooi! Daar zijn eigenlijk geen woorden voor. Maar ik ga ze toch proberen op te schrijven.